…Όχι απαραίτητα σε ένα μάθημα, σε ένα άθλημα ή μια οποιαδήποτε διαδικασία απαιτεί επάρκεια.
Παιδί και συμπεριφορά : Δώσε εστίαση, στην ελεύθερη ανάπτυξη της ικανότητάς τους να βρίσκουν λύσεις. Να αντιλαμβάνονται και να ανακαλύπτουν. Δείξε τους κάθε λάθος σαν έναν τρόπο που δεν είχε αποτέλεσμα. Όχι σαν καταδίκη. Εξήγησέ τους το γιατί, με τον τρόπο που το παιδί καταλαβαίνει, όχι εσύ ο ίδιος (η ίδια). Θυμήσου : μπορεί να έχει λιγότερες εμπειρίες αλλά μαθαίνει ευκολότερα από εσένα.
Τα παιδιά είναι από τη φύση τόσο εύπλαστα και προσαρμόσιμα (και φυσικά επηρεάσιμα), σε βαθμό πολλαπλά μεγαλύτερο αυτού των ενηλίκων. Κυρίως γιατί δεν έχουν στο υποσυνείδητό τους, όλες αυτές τις περιοριστικές πεποιθήσεις, τις αποφάσεις που τους στοιχειώνουν και την ανεπτυγμένη συνειδητή σκέψη ενός ενήλικα που διαρκώς “αμφισβητεί και κρίνει”.
Δεν ακούνε διαρκώς στο μυαλό τους, μια φωνή να λέει “δεν είσαι αρκετά καλός”, “δες τι έκανες μέχρι τώρα στη ζωή σου”, “δε μπορείς”, “κοίτα τι έκανε ο Α ή ο Β…”.
Δεν ζωγραφίζουν με το μυαλό τους διαρκώς εικόνες αποτυχίας και καταστροφής : το αφεντικό να τους κράζει, τη γυναίκα ή το σύζυγο να παραπονιέται, τον συνεργάτη ή το σύντροφο να τους απογοητεύει, τον προπονητή να τους κάνει αλλαγή…
Ειδικά όταν είναι μικρά, γελάνε με το παραμικρό και κλαίνε μόνο αν πεινάνε ή νυστάζουν κουρασμένα.
Μαθαίνουν όμως, αποτυπώνουν και μιμούνται πανεύκολα επειδή είναι προικισμένα από τη φύση ώστε να εξελιχθούν και να επιβιώσουν. Να απογαλακτιστούν και να ανεξαρτητοποιηθούν γρήγορα.
Δυστυχώς όμως, μαθαίνουν συχνά και τον τρόπο σκέψης αυτών που τους μεγαλώνουν. Μαθαίνουν το φόβο. Μαθαίνουν να μην προσπαθούν, να μη δοκιμάζουν. Μαθαίνουν να φοβούνται το λάθος.
Μαθαίνουν τελικά να λειτουργούν με τον αντίθετο τρόπο απ’ ότι έμαθαν να περπατάνε : πέφτοντας.
Φέρσου λοιπόν σε ένα παιδί σα να είναι ήδη ένας ικανός ενήλικος ή ακόμα και μια ευφυΐα. Καλύτερα μάλλον να φέρεσαι σε όλα τα παιδιά έτσι. Γιατί άσχετα από δείκτες ευφυίας και μαθητικών, αθλητικών ή άλλων επιδόσεων, όλα τα παιδιά είναι ίσα. Όχι ίδια. Ίσα !
πηγή :